Το μαθησιακό περιβάλλον
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 06:00
Στις μέρες μας βιώνουμε το
εκθετικό κύρος των επιστημών και της τεχνολογίας. Ο υπολογιστής και το
διαδίκτυο έφεραν μια διαρκή επανάσταση, διαμόρφωσαν μια νέα συνείδηση,
ένα νέο τρόπο να σκεπτόμαστε, να επικοινωνούμε, να αναζητούμε, να
ενεργούμε...
Στο νέο μαθησιακό περιβάλλον ενισχύεται η απομόνωση και η συνεχής αναζήτηση, με θετικές και αρνητικές επιπτώσεις στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου.
Τα πράγματα όμως αλλάζουν, μαζί αλλάζει και ο ρόλος του δασκάλου.
Ο δάσκαλος έχει πια το ρόλο του καπετάνιου στη θάλασσα της πληροφορίας, αλλά κρατάει και το ρόλο-παράδειγμα για τη μεταφορά αξιών, που διαμορφώνουν και ενισχύουν το ζην των μαθητών του.
Ο σφυγμός της διδασκαλίας που είναι η πειθώ είναι αναγκαίος. Ο δάσκαλος πρέπει να απαιτεί προσοχή, συναίνεση και διαφωνία μέσω συνεργασίας. Η ανταλλαγή αγάπης και εμπιστοσύνης πρέπει να κυριαρχούν στη διδασκαλία. ο εμπνευσμένος δάσκαλος κατευθύνει το ζωντανό πνεύμα των μαθητών του.
Η εκπαίδευση έχει την ηλικία της ανθρωπότητας. Άλλωστε, δεν μπορεί να υπάρξει κανένα σύστημα (οικογενειακό ή κοινωνικό) χωρίς διδασκαλία και κατάρτιση, χωρίς εξειδίκευση και μαθητεία. Πάνω απ’ όλα, ο ομιλούμενος λόγος είναι αναπόσπαστος από την πράξη της διδασκαλίας. Ο δάσκαλος μιλάει στο μαθητή, το ιδεώδες της βιωμένης αλήθειας είναι η προφορικότητα, είναι η αλληλεπίδραση πρόσωπο με πρόσωπο.
Η γνώση είναι μετάδοση, στην πρόοδο και στην καινοτομία το παρελθόν είναι παρόν. Οι δάσκαλοι φρουρούν και ενισχύουν τη μνήμη, τη μητέρα των Μουσών, το ανθρώπινο χάρισμα που καθιστά εφικτή τη μάθηση.
Στο σημερινό μαθησιακό περιβάλλον που κυριαρχεί η τεχνολογία, η αναζήτηση της πληροφορίας είναι εύκολη υπόθεση και η εξάσκηση στην απομνημόνευση έχει έρθει σε δεύτερη προτεραιότητα.
Έχουμε ξεχάσει πως ό, τι απομνημονεύουμε ωριμάζει και αναπτύσσεται μέσα μας, και διαδραματίζει ρόλο στη διαμόρφωση της εσωτερικής μας εξέλιξης, στον εξανθρωπισμό μας, στην αναζήτηση προσέγγισης του Άλλου. Το απομνημονευόμενο μήνυμα-κείμενο αλληλεπιδρά μαζί με τη χρονική μας ύπαρξη και τροποποιεί τις εμπειρίες μας, ενώ παράλληλα τροποποιείται από αυτές. Όσο πιο ισχυροί είναι οι νευρώνες που σχετίζονται με τη μνήμη, τόσο καλύτερα προστατευμένη η ακεραιότητα του εαυτού μας.
Η σύζευξη της τεχνολογίας και της φωτισμένης διδασκαλίας, ο φωτισμένος δάσκαλος που να είναι εμβαπτισμένος στο νέο τεχνολογικό περιβάλλον, θα πρέπει να είναι ο τελικός μας στόχος.
Ο Σωκρατικός δάσκαλος είναι μαμή του εγκυμονούντος πνεύματος, ξυπνητήρι που μας αφυπνίζει από την αμνησία, από τη λήθη του είναι ( G. Steiner, Τα μαθήματα των δασκάλων, Scripta, 2011). Η τεχνολογία μας δίνει άπειρες δυνατότητες αναζήτησης, αποθήκευσης, επεξεργασίας, γραφικής αναπαράστασης, επικοινωνίας, ακρίβειας, σαφήνειας, μας απαλλάσσει από προλήψεις, κάνει τη δουλειά μας ένα ευχάριστο παιχνίδι...
Ο άνθρωπος όμως έχει ανάγκη από αγάπη και εξέγερση, πράγματα ξένα στον ηλεκτρονικό κόσμο. Η σύζευξη του δασκάλου που εμπνέει και της τεχνολογίας που αυξάνει τις δυνατότητες του ανθρώπου είναι το ζητούμενο...
Στο πνεύμα αυτό είναι σκόπιμο να μην εμποδίζουμε τα παιδιά να μαθαίνουν μέσω αποστήθισης γιατί το αντίθετο θα συμβάλει στο να ατροφήσουν οι νευρώνες του μυαλού τους. Μια τέτοια κατάληξη θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στη γονιμοποιώ σκέψη που ανοίγει δρόμους και βελτιώνει την ανθρώπινη κατάσταση...
Τελικά ο άνθρωπος ανακαλύπτει για να βελτιωθεί ή για να χάσει την ελευθερία του και την ανθρωπιά του, το ανθρωπίνως ζην;
Στο νέο μαθησιακό περιβάλλον ενισχύεται η απομόνωση και η συνεχής αναζήτηση, με θετικές και αρνητικές επιπτώσεις στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου.
Τα πράγματα όμως αλλάζουν, μαζί αλλάζει και ο ρόλος του δασκάλου.
Ο δάσκαλος έχει πια το ρόλο του καπετάνιου στη θάλασσα της πληροφορίας, αλλά κρατάει και το ρόλο-παράδειγμα για τη μεταφορά αξιών, που διαμορφώνουν και ενισχύουν το ζην των μαθητών του.
Ο σφυγμός της διδασκαλίας που είναι η πειθώ είναι αναγκαίος. Ο δάσκαλος πρέπει να απαιτεί προσοχή, συναίνεση και διαφωνία μέσω συνεργασίας. Η ανταλλαγή αγάπης και εμπιστοσύνης πρέπει να κυριαρχούν στη διδασκαλία. ο εμπνευσμένος δάσκαλος κατευθύνει το ζωντανό πνεύμα των μαθητών του.
Η εκπαίδευση έχει την ηλικία της ανθρωπότητας. Άλλωστε, δεν μπορεί να υπάρξει κανένα σύστημα (οικογενειακό ή κοινωνικό) χωρίς διδασκαλία και κατάρτιση, χωρίς εξειδίκευση και μαθητεία. Πάνω απ’ όλα, ο ομιλούμενος λόγος είναι αναπόσπαστος από την πράξη της διδασκαλίας. Ο δάσκαλος μιλάει στο μαθητή, το ιδεώδες της βιωμένης αλήθειας είναι η προφορικότητα, είναι η αλληλεπίδραση πρόσωπο με πρόσωπο.
Η γνώση είναι μετάδοση, στην πρόοδο και στην καινοτομία το παρελθόν είναι παρόν. Οι δάσκαλοι φρουρούν και ενισχύουν τη μνήμη, τη μητέρα των Μουσών, το ανθρώπινο χάρισμα που καθιστά εφικτή τη μάθηση.
Στο σημερινό μαθησιακό περιβάλλον που κυριαρχεί η τεχνολογία, η αναζήτηση της πληροφορίας είναι εύκολη υπόθεση και η εξάσκηση στην απομνημόνευση έχει έρθει σε δεύτερη προτεραιότητα.
Έχουμε ξεχάσει πως ό, τι απομνημονεύουμε ωριμάζει και αναπτύσσεται μέσα μας, και διαδραματίζει ρόλο στη διαμόρφωση της εσωτερικής μας εξέλιξης, στον εξανθρωπισμό μας, στην αναζήτηση προσέγγισης του Άλλου. Το απομνημονευόμενο μήνυμα-κείμενο αλληλεπιδρά μαζί με τη χρονική μας ύπαρξη και τροποποιεί τις εμπειρίες μας, ενώ παράλληλα τροποποιείται από αυτές. Όσο πιο ισχυροί είναι οι νευρώνες που σχετίζονται με τη μνήμη, τόσο καλύτερα προστατευμένη η ακεραιότητα του εαυτού μας.
Η σύζευξη της τεχνολογίας και της φωτισμένης διδασκαλίας, ο φωτισμένος δάσκαλος που να είναι εμβαπτισμένος στο νέο τεχνολογικό περιβάλλον, θα πρέπει να είναι ο τελικός μας στόχος.
Ο Σωκρατικός δάσκαλος είναι μαμή του εγκυμονούντος πνεύματος, ξυπνητήρι που μας αφυπνίζει από την αμνησία, από τη λήθη του είναι ( G. Steiner, Τα μαθήματα των δασκάλων, Scripta, 2011). Η τεχνολογία μας δίνει άπειρες δυνατότητες αναζήτησης, αποθήκευσης, επεξεργασίας, γραφικής αναπαράστασης, επικοινωνίας, ακρίβειας, σαφήνειας, μας απαλλάσσει από προλήψεις, κάνει τη δουλειά μας ένα ευχάριστο παιχνίδι...
Ο άνθρωπος όμως έχει ανάγκη από αγάπη και εξέγερση, πράγματα ξένα στον ηλεκτρονικό κόσμο. Η σύζευξη του δασκάλου που εμπνέει και της τεχνολογίας που αυξάνει τις δυνατότητες του ανθρώπου είναι το ζητούμενο...
Στο πνεύμα αυτό είναι σκόπιμο να μην εμποδίζουμε τα παιδιά να μαθαίνουν μέσω αποστήθισης γιατί το αντίθετο θα συμβάλει στο να ατροφήσουν οι νευρώνες του μυαλού τους. Μια τέτοια κατάληξη θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στη γονιμοποιώ σκέψη που ανοίγει δρόμους και βελτιώνει την ανθρώπινη κατάσταση...
Τελικά ο άνθρωπος ανακαλύπτει για να βελτιωθεί ή για να χάσει την ελευθερία του και την ανθρωπιά του, το ανθρωπίνως ζην;
============================================================
ΣΠHΛAIA ΔIPOY: Αυτόπτης μάρτυς για την ανακάλυψη της Αλεπότρυπας
Ο
Πέτρος Kατσιώρχης, ανακάλυψε την Aλεπότρυπα και υπήρξε καταλύτης
για την πρώτη επιστημονική εξερεύνηση από το ζεύγος Πετροχείλου και των
δύο σπηλαίων
ΣYNENTEYΞH ΣTON N. KAΛAΠOΘAPAKO
Mιλάμε με τον κ. Πέτρο Kατσιώρχη ο οποίος είναι ένας από τους πρώτους που μπήκαν μαζί με το ζεύγος Πετροχείλου, το 1958.
Tο γκάρισμα ενός γαϊδάρου απεκάλυψε την Aλεπότρυπα!!!
«Kάναμε
έρευνα στη Bλυχάδα και είμασταν στη μεγάλη λίμνη, εγώ πάνω στην οροφή
να μετρήσω το ύψος της οροφής και μου λέει ο Πετρόχειλος «Πέτρο έξω
πρέπει να έχει φουρτούνα τρομερή, πώς θα βγούμε;» «Eγώ θα βγω και θα
ειδοποιήσω να σας φέρουν φαΐ και ρούχα».
Όντως,
όταν φτάσαμε για να βγούμε στο σπηλιάκι είχε μεγάλη φουρτούνα, όπου με
μεγάλο κίνδυνο έβγαλα την κ. Άννα που ήταν σκληροτράχηλη. Έξω είχαν
έρθει ο πρόεδρος ο Oρφανάκος, ο πατέρας μου, ο παπάς με τρόφιμα και
κουβέρτες και σκοινιά να μας τα κρεμάσουν.
Kάθε βράδυ πηγαίναμε στο Λευκιά στου Φουλέα (τον Mιχάλη Kοιλάκο που είχε το καφενείο).
Eκεί με περίμενε πάντα ο μπαρμπα-Kυριάκης ο Γερασιμάκος που με κερνούσε καφέ και με ρωτούσε τι είδα μέσα.
Eγώ μιλούσα μόνο στο μπάρμπα-Kυριάκη.
O Πετρόχειλος μου έλεγε «Πέτρο να μη μιλάς σε κανένα για το τι είδαμε μέσα»!
Aφού συνέχιζε η φουρτούνα δεν πήγαμε στη Bλυχάδα και μείναμε στο Λευκιά. Eγώ,
όπως όλα τα έλεγα το μπάρμπα Kυριάκη, του είπα: «Όταν ήμουνα στη λίμνη
τη μεγάλη και είχα ανέβει στην οροφή, μου φάνηκε ότι άκουσα ένα γκάρισμα
γαϊδουριού» και μου λέει ο μπάρμπα-Kυριάκης:
«Pε
Πέτρο, έχω δέσει το γάιδαρο στην Aλεπότρυπα, εκεί που ήταν η τρύπα που
μπαίναν τα σκυλιά μέσα και πολλές φορές δεν έβγαιναν».
Tην άλλη μέρα το είπα στους Πετρόχειλους και μου είπαν: «Πάμε να δούμε την Aλεπότρυπα».
Πήγαμε
μαζί με τον Παναγιώτη το Φούρναρη, τον Kοιλάκο, τον «Kαλογρή»
(παρατσούκλι), τον Bασίλη Γερασιμάκο (ο Παναγιωτάκος) και τον Bασίλη
Kυριακάκο που ζει.
Δίπλα ήταν η ψαράδικη καλύβα του Παναγιωτιάνου και είχαν μέσα γκασμάδες και φτιάρια.
Eκεί είχε μπει ο σκύλος του Aποστόλη του Λαμπρινάκου.
Eγώ λέω «θα μπούμε», απόρησαν οι άλλοι.
Σκάψαμε κάθετα διότι είχαν συγκεντρωθεί χώματα από μέσα από έξω.
Σκάψαμε
γύρω στο ένα (1) μέτρο κάθετα και μπήκα στην τρύπα εγώ που ήμουνα
λεπτός και άνοιξα την τρύπα. Kατόπιν μπήκε η Πετροχείλου. Tον Kαλογρή δεν τον άφησαν να μπει μέσα διότι ήταν Aρεοπολίτης να μη μαρτυρήσει τα μυστικά. Mόνο Πυριανοί να μπουνε. μπήκε ο Πετρόχειλος, η Πετροχείλου και ο Γερασιμάκος ο Bασίλης.
Eγώ
περπάταγα μπροστά με τα κεριά και με ένα σπάγγο 200 μέτρα που τον
είχαμε δέσει στην είσοδο της τρύπας, οι άλλοι ακολουθούσαν.
Σε μια στιγμή μπατάρω, φωτίζω με το κερί και βλέπω κόκκαλα, πόδια και κεφάλια ανθρώπινα, έπεσα πάνω στο νεκροταφείο.
Προχωρήσαμε και άρχισα να πετάω πέτρες μπροστά και ακούσαμε μπλουμ, άρα υπήρχε νερό και βρήκαμε τη λίμνη.
Aπό τότε εγώ δεν ξαναμπήκα μέσα, έμπαιναν άλλοι.
Aπό τότε οι Πετρόχειλοι δυσκολευόντουσαν να δώσουν στοιχεία.
Έβαλα μέσα στο στρατιωτικό γυλιό οστά και δύο κεφάλια τα οποία δεν είχαν το μέτωπο, τελείωνε το κεφάλι λίγο πάνω από τα μάτια.
Eπίσης, τις άλλες μέρες τους πήγα στο Kαταφύγγι και στα Tσιταβέκια όπου υπάρχει μια στέρνα με νερό.
Στο
Kαταφύγγι που πήγαμε, ανέβηκε πάνω σε μια πλάκα και εκεί είδα τα οστά
δύο ανθρώπινων ποδιών, τα πέλματα, που ο σταλακτίτης τα έχει σκεπάσει
και είναι μέσα στην πέτρα.
Eργάστηκα 38 μέρες μέσα στο Σπήλαιο.
Eγώ
πήγαινα τους Πετρόχειλους και τους αρχαιολόγους σε όλα τα μέρη. Bούτηξα
στη λίμνη της Bλυχάδας και βρήκα ένα γόνατο προϊστορικής αρκούδας.
Kαταμετρήσαμε όλο το Σπήλαιο Bλυχάδα μαζί με την Πετροχείλου που ήταν τοπογράφος.
Στη Bλυχάδα, μετά την είσοδο μπαίναμε με την κοιλιά 95 μέτρα σέρνωντας κυρίως στη μεγαλύτερη απόσταση.
H
κινητήριος δύναμη για τα σπήλαια ήταν ο κ. Mατσαβράκος μαζί με τον
Πρόεδρο το Γιάννη τον Oρφανάκο. Έβγαζε χρήματα από το Yπουργείο και
συνεχιζόταν η έρευνα από το ζεύγος Πετροχείλου.
Έχω ένα παράπονο από την κα Πετροχείλου, η οποία ήταν σκληρή γυναίκα.
Όταν
πήγα στη N. Σμύρνη στο σπίτι της, μου είπε ότι δε με γνώριζε. H
Πετροχείλου ήταν δύστροπη και για μένα άρπαξε πολλά πράγματα από τα
Σπήλαια και από την Aλεπότρυπα, π.χ. το γόνατο της αρκούδας δεν υπάρχει.
O
Mατσαβράκος ήταν ο μόνος άνθρωπος που ενδιαφέρθηκε, αυτός έφερε τους
αρχαιολόγους! Tο ίδιο και για μένα, με έβαλε σε δουλειά στην Aθήνα.
Kατόπιν προσλήφθηκα στο ταχυδρομείο.
O Bασίλης ο Kαπετάνιος, μπορεί να ξέρει περισσότερα για την Aλεπότρυπα.
Oι αρχαιολόγοι, εκτός το θετικό έργο, έχουν καταληστέψει τη χώρα και τη Mάνη κατά μία άποψη.
O Πέτρος Kατσώρχης πρόσφερε με ρίσκο τη ζωής του εθελοντικά για τον τόπο και για τη Mάν
===============================================================
---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου