GREEK
SURNAMES
GREEK SURNAMES
Προς
εμένα
Σήμερα
στις 3:29 π.μ.
|
Posted:
07 Mar 2015 04:00 PM PST
Του Νίκου Λυγερού
Η Ελλάδα συνεχίζει με
τον Μεγάλο Διαγωνισμό που αφορά τα 20 θαλάσσια οικόπεδα που βρίσκονται στο
Ιόνιο, κάτω από την Πελοπόννησο και Νότια της Κρήτης. Παρόλο που υπήρξαν
μερικές παλινδρομήσεις, βλέπουμε ότι τα νέα δεδομένα ακολουθούν τη συνέχεια
όσον αφορά την υψηλή στρατηγική της πατρίδας μας. Και αυτό είναι σημαντικό,
αφού προέρχεται από ενημερώσεις σε επιστημονικό και τεχνικό επίπεδο που λειτουργούν
ως απαραίτητο υπόβαθρο για την ανάπτυξη της στρατηγικής. Επίσης, σιγά σιγά,
γίνεται κατανοητό σε όλους ότι το κομματικό πλαίσιο δεν επαρκεί σε τέτοια θέματα
και η ΑΟΖ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Έτσι ο καθένας βλέπει τα όρια
της προσέγγισής του κι αρχίζει να σκέφτεται πιο συλλογικά, για να έχουμε το
βέλτιστο αποτέλεσμα στις υποψηφιότητες για να έχουμε στη συνέχεια ανθεκτικά
αποτελέσματα στις διαπραγματεύσεις μετά τις αξιολογήσεις από την πλευρά μας
σε κάθε τεμάχιο ξεχωριστά. Πρέπει όμως να περάσουμε και στο στάδιο της
διάδοσης αυτής της πληροφορίας, για να γίνει κατανοητή από όλους τους
συντελεστές αυτού του διεθνούς παιγνίου. Γιατί η κυρίαρχη στρατηγική του παίκτη
που διαθέτει τη θάλασσα, ενεργοποιείται μόνο και μόνο αν υπάρχουν αρκετοί παίκτες.
Είναι λοιπόν θέμα θεωρίας αποφάσεων να αναδείξουμε το γεγονός ότι είμαστε πια
ξεκάθαρα υπέρ της δυναμικής συνέχισης του διαγωνισμού, διότι είναι απαραίτητη
προετοιμασία σε αυτή τη φάση των ενεργειακών δεδομένων για την πατρίδα μας.
Για να γίνει όμως πρέπει να έχεις γνώση των πρακτικών του τομέα για να είναι
αποτελεσματική.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18912&l=gr
 |
|
Posted:
07 Mar 2015 10:00 AM PST
Η οικογένεια Δαρζέντα---
D' Argenda--
Ο σημερινός κτήτωρ της
Αγίας Αικατερίνας Μανώλης Ιωάννου Δαρζέντας έχει ένα μοναδικό προνόμιο:
συνδυάζει στο πρόσωπό του τις γενετικές ιδιότητες και των δύο ιστορικών κτητορικών
οικογενειών της Αγίας Αικατερίνας: δηλαδή, και της οικογένειας Δαρζέντα (από
τον πατέρα του Ιωάννη) και της οικογένειας Μπαρμπαρήγου (από τη μητέρα του
Μαργαρίτα).
Όπως είναι γνωστό οι
ρίζες της οικογένειας Δαρζέντα βρίσκονται στον κλάδο της βυζαντινής
οικογένειας των Αργυρών. Η βυζαντινή οικογένεια των Αργυρών εμφανίζεται στα μέσα
του 9ου αιώνα, έχοντας δεσμούς με το Θέμα του Χαρσιανού και αργότερα με το
Θέμα των Ανατολικών, στη Μικρά Ασία.
Οι Αργυροί ή και
Αργυρόπουλοι, αρχικά ως στρατιωτικοί και αργότερα ως πολιτικοί, καταλαμβάνουν
από τον 9ο έως τον 12ο αιώνα διάφορα αξιώματα μεταξύ των οποίων και αυτό του
Αυτοκράτορα (Ρωμανός Γ’ Αργυρός). Συνδέονται με πλείστες αριστοκρατικές
οικογένειεςØ ένας δε εξ αυτών ο Μαριανός Αργυρός πολέμησε στην Ιταλία. Το 959
μ.Χ. μάλιστα τοποθετήθηκε επικεφαλής των στρατευμάτων των Ευρωπαϊκών Θεμάτων
της Αυτοκρατορίας. Οι Αργυροί, όχι κατ’ ανάγκη οι έχοντες άμεση ρίζα με τους
Χαρσιανούς, από τον 13ο αιώνα εξαπλώνονται σε όλη την ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία
(Χαλκιδική, Θεσσαλονίκη, Νότια Ιταλία) και την Κρήτη. Κλάδος της οικογένειας
κράτησε το όνομα Αργυρός, ενώ οι Αργυροί, οι οποίοι αργότερα κατέφυγαν στη
Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας ονομάσθηκαν εκλατινισθέντες σε D’ Argenta,
προφανώς από τη λατινική ρίζα του μεταφρασμένου επωνύμου τους, αφού στα λατινικά
argentums σημαίνει άργυρος.
Άλλος κλάδος της
οικογένειας Αργυρών, ο οποίος κατέφυγε στη Γένοβα, έλαβε το επίσης
εκλατινισμένο όνομα Argenti. Πρόκειται για τη γνωστή οικογένεια των Αργέντηδων,
οι οποίοι ως έμποροι εγκαταστάθηκαν στη Χίο τον 13ο αιώνα.
Οι Αργέντηδες
υπήρξαν Φιλικοί και εκ των πρωταγωνιστών του αγώνα για την Ανεξαρτησία της
Ελλάδας. Ένας μάλιστα εξ αυτών εκτελέσθηκε μαζί με τον Ρήγα Φεραίο στο Βελιγράδι
από τους Τούρκους. (Σήμερα υπάρχει στη Χίο από τον Χιώτη πλοιοκτήτη και πατριώτη
Λουκά Κτιστάκη πλήρως ανακαινισμένο το «Αργέντικο», κτήμα και οικήματα του
16ου αιώνα, αναγνωρισμένα ως πολιτιστική κληρονομιά του κόσμου). Δεν είναι
τυχαίο ότι και οι δύο κλάδοι των Αργυρών, οι Γενοβέζοι Αργέντηδες και οι
Βενετσιάνοι Δαργέντηδες, εκμεταλλευόμενοι την αριστοκρατική τους καταγωγή και
την εμπορική τους δραστηριότητα, επέστρεψαν ως «αυθέντες» σε σημαντικές
οικονομικές περιοχές της Φραγκοκρατούμενης Ελλάδας (για την ακρίβεια της Ανατολικής
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας). Φυσικά Argenti, θα συναντήσει κανείς και σε άλλες
ιταλικές πόλεις όπως στη Μπολόνια, Φλωρεντία, Νάπολη, Πάδοβα, Τριέστι και
μάλιστα προ του 1204, όπως ο οίκος των D’ Argenta στο Μπάρι. Το επώνυμο
D’Argenta στη Σαντορίνη εξελίχθηκε και εξελληνοποιήθηκε σε Δαρζέντα, Αργέντα,
Νταργέντα, Δαργέντα, Ταρζέντα, Ταργέντα, μολονότι το κατ’ εξοχήν επώνυμο, το οποίο
κυριάρχησε, αρχικά στο Νημποριό και μετά στην Απάνω Μεριά και στα λοιπά
χωριά, ήταν το Δαργέντα.
Ο οίκος Δαργέντα είχε
ως οικόσημό του τον σταυρό του Αγίου Ανδρέα (χιαστί) και ένα συμβατικό σταυρό
άνωθεν του χιαστί σταυρού. Το ίδιο όμως περίπου οικόσημο έχουν και οι
Αργέντηδες. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι βυζαντινοί αρχοντικοί οίκοι δεν είχαν
οικόσημα. Άρα το γεγονός κοινού περίπου οικόσημου (με τον σταυρό του Αγίου
Ανδρέα) επί Λατινοκρατίας από όλους τους οίκους Αργυρών δεικνύει κοινή
καταγωγή.
Κατά τη μοιρασιά των
φέουδων στο Δουκάτο του Αρχιπελάγους, φαίνεται ότι το Κάστρο του Αγίου
Νικολάου είχε παραχωρηθεί στην οικογένεια D’Argenta. Βάσει εγγράφων προκύπτει
ότι το φέουδο του Αγίου Νικολάου της Απανωμερίας (σημερινής Οίας) είχε παραχωρηθεί
από τον Δούκα Νικόλαο Γ’ Δελακαρτσέρι (1371-1383) στον οίκο Δαργέντα το 1372.
Η δύναμή τους είχε όμως οδηγήσει μέλη της οικογένειας τους να αναλαμβάνουν
ήδη από το 1207, αλλά και μετέπειτα, θέσεις πυργοδεσποτών και σε άλλα μέρη
της Σαντορίνης, όπως του Νημποριού.
Ο οίκος, όμως,
Δαργέντα μπορεί να καταχωρηθεί πρώτα ως οίκος του Αγίου Νικολάου Απανωμερίας
και δευτερευόντως ως οίκος του Σκάρου και αργότερα των Φηρών. Οι κλάδοι αυτοί
αρχικά καθολικοί, μετέπειτα υποδιαιρέθηκαν και σε κλάδους ορθοδόξων, οι
οποίοι κυριάρχησαν στην Απανωμερία, ενώ οι καθολικοί στα Φηρά.
Αυτή είναι και μια
παραδοχή για την Αγία Αικατερίνα Οίας. Φαίνεται ότι όταν αποφασίσθηκε η
ίδρυση της Μονής της Αγίας Αικατερίνης (της Σιένας) από τους καθολικούς Δαργέντα
αρχικά στο Σκάρο το 1595 και μετέπειτα με μετεγκατάσταση στα Φηρά, οι ορθόδοξοι
Δαργέντα την ίδια πιθανόν περίοδο ανήγειραν την Αγία Αικατερίνα τη Μεγαλομάρτυρα
ως μονή αρχικά και ναό ορθοδόξων ακριβώς απέναντι από το Κάστρο και το Γουλά
της Απανωμερίας. Το γεγονός του ευμεγέθους τετρακίονου ναού, ιδιαίτερα για τα
χρόνια εκείνα, δείχνει και τη σημασία του γεγονότος.
Έχει ιδιαίτερη
σημασία ότι η Μονή Δομηνικανιδών Σκάρου «Σάντα Κατερίνα» ιδρύθηκε από
Δαργέντα, (το Μαρίνο Δαργέντα), δύο δε από τις κόρες του η Μαργαρίτα και η
Μαρουλία ήταν μεταξύ των πρώτων 7 μοναχών, μια δε εξ αυτών, μάλλον η
Μαργαρίτα, η οποία ονομάσθηκε Catarina, έγινε Ηγουμένη της Μονής. Φυσικά,
όπως γινόταν με όλες τις αριστοκρατικές οικογένειες, οι Δαργέντηδες
συνδέθηκαν επιγαμίως διαχρονικά με όλες τις γνωστές οικογένειες της
Σαντορίνης.
Έτσι,
Δαργέντηδες νυμφεύθηκαν μέλη των Οίκων Δακορώνια, Βαρβαρήγο, Δεκιγάλα, Δελένδα,
Συρίγο, Σπάρταλη, Κοκκαλάκη κ.ά. Αναφέρεται ακόμα και γάμος μεταξύ Αργέντηδων
και Δαργέντηδων: Η Μαρούσα Δαργέντα κόρη του Μαρίνου και της Μαργαρίτας
Δαργέντα από τη Σαντορίνη ενυμφεύθη τον Ανδρέα Αργέντη από τη Χίο. Η Μαρούσα
Δαργέντα-Αργέντη αναφέρεται ότι πέθανε το 1696 στη Χίο.
 Η πιο σημαντική ιστορική καμπή για την οικογένεια
Δαργέντα συνέβη το 1577, όταν επί Δούκα Ιωσήφ Νάζη (Πορτογάλου Ισραηλίτη
φίλου του Σουλτάνου), δέκα τουρκικά πειρατικά πλοία κατέλαβαν το Κάστρο του
Αγίου Νικολάου. Οι τουρκοπειρατές οδήγησαν κατοίκους του Καστελιού και πολλά
μέλη της οικογένειας Δαργέντα ως αιχμάλωτους δούλους στην Τρίπολη της Συρίας.
Ο Λουκάς Δαργέντας και ο ανηψιός του Ανδρέας, αφού κατάφεραν να εξαγοράσουν
την ελευθερία τους πληρώνοντας λύτρα (2.500 γρόσια), ξεκίνησαν ένα μεγάλο
αγώνα στη Δύση για τη συλλογή των λύτρων απελευθέρωσης και των λοιπών μελών
της οικογένειας τους. Σχεδόν όμως όλοι πέθαναν πριν απελευθερωθούν στη Συρία.
Παρόλα αυτά, οι
Δαργέντηδες του Νημποριού ως στενοί συγγενείς, συνέχισαν για λίγο τη διαδοχή
στο φέουδο του Καστελιού του Αγίου Νικολάου. Στην αρχή το 1578 ο Νικόλαος
Δαργέντας, αδελφός του αιχμαλωτισθέντος Λουκά, και αμέσως μετά, ο γιός του
Μαρίνος, υπέρ της διαδοχής του οποίου παραιτήθηκε ο Νικόλαος. Το νησί όπως
είναι γνωστό προσαρτήθηκε στους Τούρκους, (το 1579), οπότε και τυπικά
φαίνεται, ότι παρά το ιδιότυπο καθεστώς της διοικητικής συνεργασίας Τούρκων
και Φράγκων στο σύστημα διοίκησης των ελληνικών νησιών, το φέουδο έπαψε να
είναι ιδιοκτησία των Δαργέντα. Όλα τα επόμενα χρόνια οι Δαργέντα
διασκορπίζονται και αναφέρονται σε όλα τα κεφαλοχώρια του νησιού. Κυριαρχούν
φυσικά ως κτήτορες και διαχειριστές στη Μονή Δομινικανιδών της Σάντα Κατερίνας
της Σιέννα επί δύο αιώνες (1595-1789). Οι Δαργέντα αναφέρονται πλέον ως
σημαντικές οικογένειες στον Πύργο, το Νημποριό, τα Φηρά και το Ακρωτήρι.
Ακόμα και στη Νάξο του 1645 εμφανίζεται σε δικαιοπρακτικό έγγραφο ως μάρτυρας
(προσφορά αμπελιού) α Αντώνης Νταρζέντας από τη Σαντορίνη. Γεγονός είναι ότι
υπό την Τουρκοφραγκοκρατία, ο οίκος Δαργέντα μετατρέπεται σε σημαντικό
ιερατικό οίκο, αφού πολλά μέλη του αποκτούν κρατικούς ρόλους της Καθολικής
Εκκλησίας. Από την ιστορική καταγραφή θα πρέπει κανείς να συγκρατήσει σχετικά
με το πολύπλοκο γενεαλογικό δένδρο του οίκου D’Argenta τα ακόλουθα:
α.
Παρότι οι D’Argenta εμφανίζονται από το 1207, το έγγραφο κατοχής του Καστελιού
του Αγ. Νικολάου, πρέπει επισήμως να καταχωρηθεί στο έτος 1372, όταν ο
Νικόλαος Γ’ Ντε λα Καρτσέρι, το παραχωρεί ως Δούκας του Αρχιπελάγους στην
οικογένεια D’ Argenta
β.
Το 1445 κτήτωρ του Αγ. Νικολάου εμφανίζεται ο Μαρίνος Δαργέντα.
γ.
Το 1479 κτήτωρ του Αγ. Νικολάου εμφανίζεται ο Φραγκίσκος Δαργέντα.
δ.
Εκ των απογόνων του Φραγκίσκου, Γιαννούλη (1482), Ματθαίου (1517), ο μεν
Λουκάς (1577) αιχμαλωτίζεται από τους Τούρκους πειρατές, ενώ ο Νικόλαος
(1577) παραιτείται υπέρ του γιου του Μαρίνου, γνωστού ως ιδρυτή της Μονής
Δομινικανιδών της Σάντα Καταρίνα.
ε.
Από το 1600 και μετά, βάσει και του αναλυτικού γενεαλογικού δένδρου του Hopf
και της μελέτης του Δημ. Ν. Κασαπίδη, πλείστοι αναφέρονται ως ιερείς,
μοναχοί, ηγούμενοι και καγκελάριοι, σε όλα τα κάστρα της Σαντορίνης.
στ.
Η οικογένεια Δαργέντα αποκτά συγγενικές σχέσεις με τις οικογένειες Αλαφούζου,
Κοκαλάκη, Δελένδα, Πρέκα, Γαβρά, Δακορώνια, Μπαρμπαρίγου, Μπαγέζιου, Μαθά,
Σπάρταλη, Χάλαρη, Γαβαλά, Σιγάλα, Συρίγου, Κακάκη.
ζ.
Από την πλευρά των ανιόντων του σημερινού κτήτορα Εμμανουήλ Δαρζέντα (γεν.
1949) θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι γονείς του υπήρξαν ο Ιωάννης Εμμανουήλ
Δαρζέντας (1903- 1960) και η Μαργαρίτα Βαρβαρήγου (1906-1982), οι οποίοι
παντρεύτηκαν το 1937. Γονείς του Ιωάννη Δαρζέντα ήταν ο Εμμανουήλ Δαρζέντας
και η Μαργαρώ Δαρζέντα, οι οποίοι είχαν 9 παιδιά. Ως ευθέως συγγενείς του
Ιωάννη Δαρζέντα θεωρούνται οι Γεράσιμος, Ευάγγελος, Κωνσταντίνος, Δημήτριος,
Μιχαήλ, Καλλιόπη (συζ. Κυριάκος Βάβλης), Ιουλία (συζ. Σπύρος Καρράς), Μαρουλία
(συζ. Εμμανουήλ Παράβαλου) και τα 32 περίπου παιδιά τους, όπως προκύπτει από
τα δημοτολόγια της Κοινότητας Οίας. Πατέρας του Εμμανουήλ Δαρζέντα ήταν ο
Γεράσιμος Δαρζέντας, χωρίς περαιτέρω στοιχεία ακόμη για τον κλάδο αυτόν.
η.
Το όνομα Δαρζέντα, θεωρείται απ’ όλους άμεσα συνδεδεμένο με την Οία, λόγω της
μακρόχρονης παρουσίας της οικογένειας στο νησί. Η οικογένεια, όμως, έχει
αναμιχθεί με πολλές άλλες γνωστές οικογένειες, των οποίων οι απόγονοι
βρίσκονται σήμερα σε όλα τα κεφαλοχώρια.
Παρά την ιερατική ιστορία του οίκου Δαργέντα στην καθολική εκκλησία, αρχικά
του Σκάρου και μετέπειτα των Φηρών, κυρίως λόγω των όρων της διαθήκης του
ιδρυτή της Μονής Δομηνικανιδών Santa Catarina Μαρίνου Δαργέντα, υπήρξαν και
πολλοί Δαργέντα αναφερόμενοι σε ποικίλα έγγραφα ως ορθόδοξοι. Ο Μερκούριος
Δαργέντας, Σακελλάριος της Ορθόδοξης Εκκλησίας (1653), ο Ανδρέας Δαργέντας
(1623), ο ιερέας Ιωάννης Δαργέντας (1614), ο Γιακουμής και Αντώνιος (1711), ο
Γουλιέλμος και Νικόλαος (1723), οι Αντώνιος και Ειρήνη (1734) κ.ά.
Μέλη της οικογένειας Δαρζέντα διακρίθηκαν τον 19ο και 20ό αιώνα στον χώρο των
τεχνών, των επιστημών και των επιχειρήσεων. Ο χωροεπίσκοπος και αγιογράφος
(1835) Εμμανουήλ Δαρζέντας, ο βουλευτής (1923-26) Αντώνιος Δαρζέντας, ο
σημαντικός ζωγράφος Δημήτριος Δαρζέντας (1915-2001), μαθητής του Παρθένη, και
πολλοί καθηγητές Πανεπιστημίων.
θ.
Στη μακρόχρονη ιστορία
των Δαργέντα έχουν αναφερθεί και δύο γάμοι με την οικογένεια Μπαρμπαρίγων:
(α) του Ιωάννη Δαργέντα και της Μαρούσας Μπαρμπαρίγου, (β) της Καλουδιάς
Δαργέντα και του Μιχαήλ Μπαρμπαρίγου (γάμος το 1688).
ι.
Μετά τη
συνθήκη Κιουτσούκ-Καϊναρτζή το 1774 και την αποχώρηση των Ρώσων από τις
Κυκλάδες, δόθηκε η δυνατότητα στους νησιώτες να μπορούν να εγκαθίστανται στη
Ρωσία. Πολλές οικογένειες, που λόγω ναυτιλίας είχαν δεσμούς με τις πόλεις της
Μαύρης Θάλασσας, εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Ταϊγάνι (Tanarog) μεταξύ αυτών
και ο Γουλιέλμος Δαργέντας.
http://www.ayiaekaterinaoias.gr/oikogeneies/oikogeneia-darzenta.html?page=2
|
|
Posted:
07 Mar 2015 05:30 AM PST
|
|
Posted:
07 Mar 2015 03:00 AM PST
 Από την αρχαιότητα
μέχρι και τον Μεσαίωνα, εμφανίστηκαν στρατοί τρομεροί που έμοιαζαν με
την πειθαρχία και την ανωτερότητά τους ως μαζικές ειδικές δυνάμεις, την ίδια
ώρα που μεμονωμένα σώματα μάχης κατάφεραν να ξεχωρίσουν και να γίνουν φόβητρο
απαράμιλλο για κάθε εχθρό που είχε την τραγική ατυχία να τα αντιμετωπίσει στο
πεδίο της σύγκρουσης.----
Είτε μιλάμε για πόλεις-κράτη με
σιδηρά στρατιωτική οργάνωση, όπως η περίφημη αρχαία Σπάρτη, είτε για επίλεκτα
σώματα στρατών, το δόγμα ότι ο πόλεμος είναι μια τέχνη που κατακτιέται με την
εκπαίδευση ποτέ δεν βρήκε καλύτερη ενσάρκωση στα πρώιμα αυτά χρόνια των ανθρώπινων
συρράξεων.
Εδώ θα μιλήσουμε τόσο για
περίφημα
στρατεύματα που ο κόσμος δεν είχε ξαναδεί και κανείς δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει, όσο και για μεμονωμένα εκλεκτά τάγματα που έκαναν πάντα τη μεγάλη διαφορά σε όρους φονικής αποτελεσματικότητας, όπως τις παρακάτω που δεν μπορείς να τις προσπεράσεις, καθώς έμειναν ορόσημα ανδρείας και θανάσιμης ικανότητας…
Οι Μυρμιδόνες του Αχιλλέα
Η ευρύτερη περιοχή της αρχαίας
Φθίας (η σημερινή ανατολική Φθιώτιδα) φιλοξενούσε, σύμφωνα με τον Όμηρο, τον
περίφημο πολεμικό λαό των Μυρμιδόνων και αποτελούσε πατρίδα του Αχιλλέα, γιου
του Πηλέα και της Θέτιδας. Ο ημίθεος Αχιλλέας και οι Μυρμιδόνες του πήραν
μέρος στον Τρωικό Πόλεμο με 50 πλοία και διέπρεψαν με τα στρατιωτικά
ανδραγαθήματά τους και τον απαράμιλλο ηρωισμό τους στη μάχη. Ένας στρατός που
λειτούργησε άψογα ως επίλεκτο σώμα δηλαδή, καθώς οι Μυρμιδόνες του Αχιλλέα
ήταν υπόδειγμα πολεμιστή στην αρχαία Ελλάδα αλλά και άνθρωποι υπερήφανοι που
η λέξη «ήττα» δεν περιλαμβανόταν στο λεξιλόγιό τους.
Οι ηρωικοί τους άθλοι προκάλεσαν
τον θαυμασμό θεών και ανθρώπων, στέλνοντας μυριάδες στον άλλο κόσμο: στα
πρώτα χρόνια του Τρωικού Πολέμου, ο Αχιλλέας λεηλάτησε με τους Μυρμιδόνες του
11 πολιτείες γύρω από την Τροία και 12 σε γειτονικά νησιά, παραδίδοντας
μάλιστα όλα τα λάφυρα στον αρχιστράτηγο Αγαμέμνονα. Αν πιστέψουμε το ομηρικό
έπος, κανείς από τους Αχαιούς δεν προκάλεσε μεγαλύτερες απώλειες αλλά και
τρόμο ανείπωτο στους Τρώες από τον Αχιλλέα και το επίλεκτο στράτευμά του…
Η Σπαρτιατική Φάλαγγα
Ήταν η πόλη του Λυκούργου, ειδικά
μετά τους Μεσσηνιακούς Πολέμους, που καθόρισε τον τρόπο «επιστημονικής»
διεξαγωγής του πολέμου, αναγορεύοντας τη μάχη σε υπέρτατη πολεμική τέχνη. Η
Σπάρτη δημιούργησε τον πρώτο τακτικό στρατό του αρχαίου κόσμου, έναν στρατό επαγγελματικό
μεν, αλλά χωρίς μισθό, στον οποίο ο πολίτης ήταν διά βίου (μέχρι το 65ο έτος
της ηλικίας του) και για όλο το διάστημα της ημέρας οπλίτης. Η αξιοθαύμαστη
δομή του σπαρτιατικού στρατού, ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ., είχε ως κύριο σώμα
μάχης τη λακωνική φάλαγγα, ενώ ο βασικός πυρήνας του αποτελούνταν από άντρες
που ήταν στενά δεμένοι μεταξύ τους με όρκο.
Οι οπλίτες της λακωνικής φάλαγγας
φορούσαν ερυθρά χλαίνη -για να μην είναι άμεσα ορατό το αίμα τους κατά τον
τραυματισμό-, κρατούσαν χάλκινη ασπίδα μεγάλου μεγέθους (με σήμα ένα τεράστιο
κεφαλαίο «Λ») και πολεμούσαν με δόρυ 3-4 μέτρων. Για τις μάχες σώμα με σώμα
(εκ του συστάδην) χρησιμοποιούσαν τα ειδικής κατασκευής λακωνικά ξίφη τους. Η
μακρά πολεμική παράδοση των Λακεδαιμονίων δεν συγχωρούσε εκείνους που
έδειχναν δειλία προ του εχθρού: ονομάζονταν χλευαστικά «τρέσαντες»
(τρέμοντες) και τόσο οι ίδιοι οι «ριψασπίδες» όσο και οι οικογένειές τους δεν
είχαν πλέον καμία υπόληψη στην πόλη.
Η πολεμική αρχή των Σπαρτιατών,
το «νικάν ή απόλλυσθαι» (να νικούν ή να σκοτωθούν) είναι που έκανε τον στρατό
τους πανίσχυρο, αφού στην αρχαία Σπάρτη δεν ήταν αξιοσημείωτο το να είναι
αλλά το να μην είναι κανείς γενναίος. Βέβαια, παρά το αξιόμαχο του συνόλου
του σπαρτιατικού στρατεύματος, υπήρχε ωστόσο ένα επίλεκτο τμήμα 300 ανδρών,
οι περίφημοι «Ιππείς», το οποίο συγκροτούσαν οι καλύτεροι σπαρτιάτες «Όμοιοι»
πολεμιστές, δηλαδή οι καλύτεροι των καλυτέρων! Αυτοί είχαν την τιμή να
πολεμούν στην πρώτη γραμμή, δίπλα στον βασιλιά τους. Οι «Ιππείς» δεν είχαν
καμιά διαφορά στον τρόπο μάχης από τον υπόλοιπο στρατό των Λακεδαιμονίων,
καθώς σχημάτιζαν κι αυτοί φάλαγγες. Αν και ονομάζονταν «Ιππείς», ήταν στην
πραγματικότητα πεζοί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα δράσης των «Ιππέων» ήταν η
μάχη των Θερμοπυλών, όπου ο Λεωνίδας ηγούνταν αυτού ακριβώς του τμήματος…
Ιερός Λόχος Θηβών
Ο Ιερός Λόχος των Θηβών ήταν μια
από τις κορυφαίες πολεμικές μονάδες που έδρασαν ποτέ στην αρχαία Ελλάδα.
Ιδρύθηκε το 379 π.Χ. από τον Γοργίδα, σε μια εποχή που η Θήβα είχε αποτινάξει
τον σπαρτιατικό ζυγό. Ο λόχος απαρτιζόταν από 300 άνδρες, από τους πλέον
εξέχοντες νέους της πόλης στις αθλοπαιδιές και ειδικά στην πάλη. Είχαν όλοι
τους αριστοκρατική καταγωγή και ήταν προσεκτικά διαλεγμένοι σε ζευγάρια
επιστήθιων φίλων, για να κρατούν τις γραμμές του λόχου αδιάσπαστες. Η
εντατική εκπαίδευση και οι συχνές μάχες τους, με δημόσια δαπάνη, έκαναν τον
λόχο φόβητρο ξακουστό.
Οι μεγαλύτερες στιγμές του λόχου
σημειώθηκαν υπό τις διαταγές του Πελοπίδα, καθώς παρέμεινε αήττητος για 35
ολόκληρα χρόνια σφοδρών συγκρούσεων, ενώ καταστράφηκε ολοκληρωτικά στη μάχη
της Χαιρώνειας (338 π.Χ.) από το Μακεδονικό Ιππικό του Φιλίππου, το οποίο διοικούσε
πλέον ο γιος του Μέγας Αλέξανδρος. Αν πιστέψουμε τον Πλούταρχο, ο Ιερός Λόχος
των Θηβών ιδρύθηκε από τον Γοργίδα, αν και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης μαρτυρεί
ωστόσο την ύπαρξη του Ιερού Λόχου ήδη από το 424 π.Χ., κατά τη μάχη του
Δηλίου…
Το Αθηναϊκό Ναυτικό
Μέχρι το 490 π.Χ., η μετέπειτα
θαλασσοκράτειρα Αθήνα διέθετε μεν στόλο, την ανταγωνίζονταν ωστόσο στη θάλασσα
στα ίσα τόσο οι Μεγαρείς όσο και οι Κορίνθιοι. Τη χρησιμότητα ισχυρού στόλου
την αντιλήφθηκε πρώτος ο Θεμιστοκλής, ο οποίος και έπεισε τους Αθηναίους να
αναλάβουν τις σχετικές δαπάνες. Για την επάνδρωση των πλοίων πολλοί οπλίτες
αναγκάστηκαν να μετατραπούν σε ναύτες, κατηγορώντας τον Θεμιστοκλή ότι
μετέτρεψε τους αριστοκράτες από ευγενείς πολεμιστές σε κωπηλάτες.
Το 480 π.Χ. ωστόσο, κατά την
εισβολή των Περσών, η Αθήνα μπορούσε να αντιπαρατάξει 200 ετοιμοπόλεμες
τριήρεις και να νικήσει τους Πέρσες κατά κράτος στη θάλασσα. Μετά την ήττα
των Περσών, η Αθήνα είχε ήδη μετατραπεί σε σημαντική ναυτική δύναμη, ενώ με
τους φόρους επί των συμμάχων της κατάφερε να αυξήσει κι άλλο τον στόλο της σε
400 τριήρεις. Η αθηναϊκή θαλασσοκρατορία ήταν πλέον αδιαμφισβήτητη και το
ναυτικό της ήταν το επίλεκτο σώμα του στρατιωτικού δυναμικού της! Από τότε ως
και τον θάνατο του Αλέξανδρου (323 π.Χ.), η Αθήνα αποτελούσε τη μεγαλύτερη
ναυτική δύναμη της Ελλάδας…
Η Μακεδονική Φάλαγγα
Την ώρα που το ιππικό που
συντρόφευε τον μέγα στρατηλάτη Αλέξανδρο ήταν το επίλεκτο σώμα του στρατού
του, η τιμή οφείλει να πάει στον τρόπο παράταξης της μακεδονικής φάλαγγας,
που μεταμορφώθηκε έτσι σε ένα από τα πλέον αξιόμαχα στρατεύματα του αρχαίου
κόσμου! Ο χαρακτηριστικός τρόπος παράταξης μάχης, αρχικά των Μακεδόνων και
στη συνέχεια όλων των κρατών των επιγόνων του Αλεξάνδρου, ήταν και ο πρώτος σχηματισμός
βαρέως πεζικού στη Μακεδονία, παραμένοντας ο πιο αποτελεσματικός στρατιωτικά
σχηματισμός της αρχαιότητας. Η μακεδονική φάλαγγα, στην πλήρη ανάπτυξή της,
αποδίδεται στον Μέγα Αλέξανδρο, η μεταρρύθμιση πάντως της οπλιτικής φάλαγγας
στην περίφημη μακεδονική συντελέστηκε από τον Φίλιππο Β’.
Η φάλαγγα αποτελούταν από
ελεύθερους επαγγελματίες της Μακεδονίας, από μικροϊδιοκτήτες αγρότες και
αστούς των πόλεων, ενώ η προέλευση κάθε τάξης στη φάλαγγα από συγκεκριμένη
περιοχή συνέβαλε στο να σφυρηλατείται το ομαδικό πνεύμα και να εξασφαλίζεται
έτσι η καλύτερη απόδοση του σώματος. Υπό τη διοίκηση λοιπόν του Φιλίππου Β’
και μετέπειτα του γιου του Αλεξάνδρου, η Μακεδονική Φάλαγγα έγινε πανίσχυρος
σχηματισμός, με ακρογωνιαίο λίθο της πολεμικής της τακτικής την περίφημη
σάρισα: η τρομερή εμπρόσθια δύναμη κρούσης της φάλαγγας, με τις σάρισες των
τριών πρώτων σειρών να εκτείνονται τουλάχιστον πέντε μέτρα μπροστά από το
μέτωπό της, της έδινε μια ακαταμάχητη ορμή που ήταν πρακτικά αδύνατο να σταματηθεί
κατά μέτωπο. Το μακεδονικό υπερόπλο έδωσε στον Αλέξανδρο την υπεροχή στην
εκστρατεία του στα πέρατα της οικουμένης…
Οι Αθάνατοι της Περσικής
Αυτοκρατορίας
Περιγράφοντας τον πανίσχυρο
στρατό των Περσών, ο ιστορικός Ηρόδοτος έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα σε ένα ελίτ
τάγμα που ονόμασε «Αθάνατοι» και αποτελούταν από 10.000 στρατιώτες. Κι ενώ ο
περσικός στρατός ήταν ένα συνονθύλευμα εθνών και φυλών, οι Αθάνατοι
κατάγονταν όλοι από τις κεντρικές επαρχίες της χώρας. Ντυμένοι με πολύχρωμα
ενδύματα, που έκρυβαν τη θωράκισή τους, οι Αθάνατοι ήταν εφοδιασμένοι με τόξα
και ξίφη, ενώ τέτοια ήταν η φήμη και τα προνόμια που απολάμβαναν ώστε να
εκστρατεύουν με ομάδα από μάγειρες και παλλακίδες. Χιλιάδες χρόνια αργότερα,
ο σάχης του Ιράν, σε μια προσπάθεια να αναβιώσει το ένδοξο παρελθόν, ονόμασε
τη δική του ελίτ στρατιωτική μονάδα «Javidan» («Αθάνατοι»)…
Η
Ρωμαϊκή Πραιτοριανή Φρουρά
Την ώρα που η πανίσχυρη ρωμαϊκή
λεγεώνα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επίλεκτο σώμα της εποχής, ακολουθώντας
το παράδειγμα της σπαρτιατικής και μακεδονικής φάλαγγας, εδώ θα μιλήσουμε
μόνο για την Πραιτοριανή Φρουρά, καθώς δεν είναι και πολύ συχνό το φαινόμενο
ένα ελίτ τάγμα να γίνεται παντοδύναμο, να ξεκόβεται από τη στρατιωτική
πεπατημένη και να αναλαμβάνει ρόλους πολύ μεγαλύτερους από αυτούς για τους
οποίους φτιάχνεται. Ορόσημο στέκει εδώ η αυτοκρατορική φρουρά του Ρωμαίου
ηγεμόνα, οι φοβεροί και τρομεροί Πραίτορες, οι οποίοι από την αρχή σχεδόν της
ίδρυσής τους ως αυτοκρατορικοί σωματοφύλακες διαδραμάτισαν κεφαλαιώδη ρόλο
στο εσωτερικό της κοινωνίας.
Η αυτοκρατορική φρουρά ήταν
σχεδόν αδιαχώριστη από τον όλο κρατικό μηχανισμό και δεν ήταν σπάνιο να
ανεβάζει και να κατεβάζει αυτοκράτορες (όπως τη δολοφονία του Καλιγούλα), για
τέτοια δύναμη μιλάμε. Από την ίδρυσή της το 27 π.Χ. από τον Αύγουστο μέχρι και
την οριστική της διάλυση το 312 μ.Χ. από τον Κωνσταντίνο, η Πραιτοριανή
Φρουρά ήταν το επίλεκτο σώμα των ρωμαϊκών δυνάμεων. Το σώμα αποτελούταν από 9
κοόρτεις (αργότερα έγιναν 10) των 1.000 αντρών η καθεμία. Όλα τα μέλη του
ήταν ιταλοί εθελοντές, η δε αμοιβή τους ήταν διπλάσια ή τριπλάσια από τις
απολαβές ενός λεγεωνάριου. Ο Τιβέριος κράτησε το επίλεκτο σώμα συγκεντρωμένο
στη Ρώμη χτίζοντας οχυρωμένους στρατώνες στα τείχη της πόλης και παρέχοντάς
του ακόμα πιο αυξημένες αρμοδιότητες.
Μολονότι κάποιες από τις κοόρτεις
μπορεί να στέλνονταν σε ξένες χώρες, τρεις ήταν πάντοτε εγκατεστημένες στη
Ρώμη και μία από αυτές κατέλυε σε ειδικούς στρατώνες που επικοινωνούσαν
απευθείας με το ανάκτορο του αυτοκράτορα. Εφόσον η Πραιτοριανή Φρουρά ήταν
βασικά το μοναδικό μόνιμο στρατιωτικό σώμα στην Ιταλία, κατέληξε να αποτελεί
ισχυρή πολιτική δύναμη όσον αφορά στην υποστήριξη ή την ανατροπή του
αυτοκράτορα. Με τον καιρό, το μέγεθος και η σύσταση της Πραιτοριανής Φρουράς
άλλαξαν και πλέον γίνονταν δεκτοί σε αυτή ακόμη και άντρες από τις επαρχίες,
παραμένοντας πάντα το πλέον αξιόμαχο ρωμαϊκό σώμα…
Η Βυζαντινή Βαράγγια Φρουρά
Την ώρα που ο πανίσχυρος
βυζαντινός στρατός χρησιμοποιούσε πολλές μισθοφορικές εθνοτικές ομάδες, με
πολλές από αυτές να λειτουργούν ως ειδικά επίλεκτα σώματα, και μια σειρά
ακόμα από τάγματα να μεταμορφώνονται σε ελίτ προσωπικές φρουρές του αυτοκράτορα
και των συγκλητικών οίκων του Βυζαντίου (όπως οι εξκουβίτορες και οι
βουκελάριοι), ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στους θρυλικούς Βάραγγους,
απογόνους των πρώτων Βίκινγκς που κατοικούσαν σε οικισμούς της σημερινής
Ουκρανίας, Ρωσίας και Λευκορωσίας και ο πρίγκιπας του Κιέβου, Βλαδίμηρος Α’,
έστειλε ως δώρο στον βυζαντινό αυτοκράτορα Βασίλειο Β’ περί το 988 μ.Χ. Η
αγριότητα και η απαράμιλλη ανδρεία τους στη μάχη οδήγησαν τους βάραγγους
μισθοφόρους να ενταχθούν στις τάξεις των πλέον παντοδύναμων στρατών της
Μεσογείου.
Στις αρχές του 11ου αιώνα, ο
Βασίλειος Β’ σχημάτισε την επίλεκτη βασιλική του φρουρά αποκλειστικά από Βάραγγους,
καθώς φοβόταν τις ίντριγκες και τις δολοπλοκίες της αυλής του. Για τους
επόμενους δύο αιώνες, η Βαράγγια Φρουρά θα γινόταν ο φόβος και ο τρόμος της
αυτοκρατορίας, επεμβαίνοντας σε διαμάχες και επιβάλλοντας τον νόμο. Το
επίλεκτο σώμα των Βάραγγων ξεθώριασε με την παρακμή του Βυζαντίου, όμοια με
τους Πραιτοριανούς της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αφού έδωσαν βέβαια ένα καλό
μάθημα στους Σταυροφόρους που άλωσαν την Κωνσταντινούπολη το 1204…
Οι Κατάφρακτοι
Ο ελληνικός και αργότερα ρωμαϊκός
όρος «κατάφρακτος» αναφερόταν στο πολύ καλά θωρακισμένο και πάνοπλο ιππικό
που χρησιμοποιούσαν οι λαοί της Ανατολής, όπως οι Πέρσες, οι Πάρθοι, οι
Σασανίδες κ.λπ. Η ολόσωμη θωράκιση τόσο του αλόγου όσο και του ιππέα έκαναν
το ιδιαίτερο αυτό σώμα ιδιαίτερα αποτελεσματικό στο πεδίο της μάχης, τόσο μάλιστα
που σύντομα Ρωμαίοι και Βυζαντινοί θα το υιοθετούσαν στις πολεμικές τους
μηχανές.
Σασσανίδες: Κλιβανάριος δεξιά
Κατάφρακτος
Από ανασκαφές στην Κεντρική Ασία,
ξέρουμε σήμερα ότι οι παλιότερες εκδοχές των κατάφρακτων όργωναν τις στέπες
της Ασίας ήδη από τον 6ο αιώνα π.Χ., αν και με τη μορφή του πάνοπλου και
θωρακισμένου μέχρι τα νύχια έφιππου πολεμιστή που τους ξέρουμε θα έπρεπε να
περιμένουμε μερικούς ακόμα αιώνες για να εμφανιστούν. Ασσύριοι, Πέρσες και
ιδιαίτερα οι Αχαιμενίδες χρησιμοποιούσαν για αιώνες το επίλεκτο σώμα, πριν οι
επίγονοι του Αλεξάνδρου και ειδικά οι Σελευκίδες το εισάγουν στον στρατό
τους.
Δεξιά κατάφρακτοι του στρατού των
Σελευκιδών
Ο βασιλιάς των Σελευκιδών,
Αντίοχος Γ’ ο Μέγας, θεωρείται ο πρώτος που οργάνωσε τάγματα στα πρότυπα του
ανατολίτη κατάφρακτου και αυτά πήραν στα σίγουρα μέρος στις μάχες κατά των
Πτολεμαίων και των Ρωμαίων περί τα 200-180 π.Χ. Κι έτσι πέρασαν αργότερα στο
ρωμαϊκό στράτευμα, το οποίο επιζητούσε να εντάξει τα καλύτερα ξένα στοιχεία
στην πολεμική του μηχανή, με τους πρώτους ρωμαίους κατάφρακτους να εμφανίζονται
πλάι στις λεγεώνες κάπου δύο αιώνες αργότερα.
Κι έτσι οι Πέρσες, Σκύθες και
Πάρθες κατάφρακτοι έφτασαν μέχρι και τη Ανατολική Ρωμαϊκή (βυζαντινή) αυτοκρατορία
ακόμα, πριν μετατραπούν στον κλασικό ιππότη της μεσαιωνικής Ευρώπης.
Κατάφρακτοι του ρωμέϊκου
«Βυζαντινού» στρατού
Από τους Βασιλικούς Κατάφρακτους
των Περσών μέχρι και τους βυζαντινούς αντίστοιχούς τους, ο περίφημος ιππέας
ήταν πάντα τρομερός και πειθαρχημένος πολεμιστής, αν και σαφώς λιγότερο
ευέλικτος από τους άλλους ιππείς. Στο Βυζάντιο γνώρισαν ιδιαίτερη δόξα πλάι
στον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά, καθώς πλέον ένα ακόμα πιο βαριά οπλισμένο
σώμα κατάφρακτων είχε εμφανιστεί, οι διαβόητοι Κλιβανοφόροι!
Οι Ασασίνοι
Στον 12ο και 13ο αιώνα, μια
αποσχισθείσα σέχτα Νιζαριτών Ισμαηλιτών βρήκε την πολιτική και στρατιωτική
φωνή της στους Ασασίνους. Καθώς η Μέση Ανατολή συνταρασσόταν από τις
Σταυροφορίες και τις εισβολές των Σελτζούκων πολεμάρχων, οι Ασασίνοι (το
όνομα των οποίων φημολογείται ότι προέρχεται από την τάση του τάγματος να
εντρυφάτε στο χασίς, αν πιστέψουμε τουλάχιστον τους Σταυροφόρους) ανέλαβαν το
δύσκολο έργο να υπερασπιστούν τα εδάφη τους από τους χριστιανούς κατακτητές
και τις τουρκικές δυναστείες, θεωρώντας τους σουνίτες χαλίφηδες ακόμα
χειρότερους και από τους χριστιανούς εισβολείς.
Ο Χασάν-ι-Σαμπάχ, που ίδρυσε το
τάγμα των Ασασίνων κάποια στιγμή του 11ου αιώνα στο μακρινό Ιράν, οδήγησε
τους ακολούθους του στη σημερινή βορειοδυτική Συρία. Οι Ασασίνοι έφτιαξαν
κάποια στιγμή και δικό τους βασίλειο πάνω στα βουνά. Το τάγμα ήταν πρακτικά
ανίκητο, ενώ ο χειρισμός του γιαταγανιού έμεινε στην Ιστορία. Οι Ασασίνοι
ήταν τόσο έμπειροι και επιδέξιοι στον ανταρτοπόλεμο και τις πολιτικές
δολοφονίες των αντιπάλων τους, που η αγγλική λέξη για τον δολοφόνο «assassin»
έλκει την καταγωγή της από το περίφημο τάγμα των Ασασίνων!
Το σιιτικό
στρατιωτικό-θρησκευτικό τάγμα με τις τόσες πολιτικές δολοφονίες στη φαρέτρα
του σκόρπισε τον τρόπο στη Μέση Ανατολή για τουλάχιστον ενάμιση αιώνα, μέχρι
να το διαλύσουν οι μογγολικές ορδές στα ορμητήριά του στην Περσία και οι
Μαμελούκοι στα εναπομείναντα κάστρα του στη Μέση Ανατολή (γύρω στο 1265
μ.Χ.)…
 http://maiandros.blog-spot.gr/2015/03/06/perifimi-strati-ke-tagmata-tou-archeou-kosmou-stis-perioches-ton-ellinon/ |
|
Posted:
06 Mar 2015 11:53 PM PST
Η Σπαρτιατική
Φάλαγγα----
Ήταν η πόλη του
Λυκούργου, ειδικά μετά τους Μεσσηνιακούς Πολέμους, που καθόρισε τον τρόπο
«επιστημονικής» διεξαγωγής του πολέμου, αναγορεύοντας τη μάχη σε υπέρτατη πολεμική
τέχνη.---- Η Σπάρτη δημιούργησε τον πρώτο τακτικό στρατό του αρχαίου κόσμου,
έναν στρατό επαγγελματικό μεν, αλλά χωρίς μισθό, στον οποίο ο πολίτης ήταν
διά βίου (μέχρι το 65ο έτος της ηλικίας του) και για όλο το διάστημα της
ημέρας οπλίτης. Η αξιοθαύμαστη δομή του σπαρτιατικού στρατού, ήδη από τον 5ο
αιώνα π.Χ., είχε ως κύριο σώμα μάχης τη λακωνική φάλαγγα, ενώ ο βασικός
πυρήνας του αποτελούνταν από άντρες που ήταν στενά δεμένοι μεταξύ τους με
όρκο.
Οι οπλίτες της
λακωνικής φάλαγγας φορούσαν ερυθρά χλαίνη -για να μην είναι άμεσα ορατό το
αίμα τους κατά τον τραυματισμό-, κρατούσαν χάλκινη ασπίδα μεγάλου μεγέθους
(με σήμα ένα τεράστιο κεφαλαίο «Λ») και πολεμούσαν με δόρυ 3-4 μέτρων. Για
τις μάχες σώμα με σώμα (εκ του συστάδην) χρησιμοποιούσαν τα ειδικής
κατασκευής λακωνικά ξίφη τους. Η μακρά πολεμική παράδοση των Λακεδαιμονίων
δεν συγχωρούσε εκείνους που έδειχναν δειλία προ του εχθρού: ονομάζονταν
χλευαστικά «τρέσαντες» (τρέμοντες) και τόσο οι ίδιοι οι «ριψασπίδες» όσο και
οι οικογένειές τους δεν είχαν πλέον καμία υπόληψη στην πόλη.
Η πολεμική αρχή των
Σπαρτιατών, το «νικάν ή απόλλυσθαι» (να νικούν ή να σκοτωθούν) είναι που
έκανε τον στρατό τους πανίσχυρο, αφού στην αρχαία Σπάρτη δεν ήταν
αξιοσημείωτο το να είναι αλλά το να μην είναι κανείς γενναίος.
Βέβαια, παρά το αξιόμαχο του συνόλου του σπαρτιατικού στρατεύματος, υπήρχε ωστόσο ένα επίλεκτο τμήμα 300 ανδρών, οι περίφημοι «Ιππείς», το οποίο συγκροτούσαν οι καλύτεροι σπαρτιάτες «Όμοιοι» πολεμιστές, δηλαδή οι καλύτεροι των καλυτέρων! Αυτοί είχαν την τιμή να πολεμούν στην πρώτη γραμμή, δίπλα στον βασιλιά τους. Οι «Ιππείς» δεν είχαν καμιά διαφορά στον τρόπο μάχης από τον υπόλοιπο στρατό των Λακεδαιμονίων, καθώς σχημάτιζαν κι αυτοί φάλαγγες. Αν και ονομάζονταν «Ιππείς», ήταν στην πραγματικότητα πεζοί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα δράσης των «Ιππέων» ήταν η μάχη των Θερμοπυλών, όπου ο Λεωνίδας ηγούνταν αυτού ακριβώς του τμήματος… http://maiandros.blog-spot.gr/2015/03/06/perifimi-strati-ke-tagmata-tou-archeou-kosmou-stis-perioches-ton-ellinon/ |
